Χωρίς Αύγουστο πια...

«Μαύρη» μέρα η χθεσινή για το καλό ελληνικό τραγούδι και τους λάτρεις του…Ράγισε η καρδιά μας…

Έφυγε ένας Άνθρωπος, ο μοναχός ο άνθρωπος…ένας άλλος κανένας που μας σεργιανά. Ένας, που δεν είναι ποιητής, αλλά στιχάκι…Ένας ερωτευμένος, με μια τρελή και αδέσποτη καρυάτιδα…Ένας που του έμαθε η Ελλάδα ν’ ανασαίνει όπου βρεθεί, να πεθαίνει όπου πατεί…και γι αυτό την αγαπούσε…

Πριν σε χορτάσουνε τα μάτια μας, σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο…έτσι, σα να φύσηξε ο Βαρδάρης, και έπιασε να βρέχει «ζάχαρη και μέντα»…Τώρα, κανένας εδώ δεν τραγουδά…κανένας δεν χορεύει…

Ακριβώς εδώ, στη ρωγμή του χρόνου έφυγες. Κι είναι η απουσία σου χαράτσι…Τώρα όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όμως όλα τα ίδια μένουν…και θα σε θυμίζουν. Όλοι τώρα θα μιλάνε για το χαμόγελό σου, που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκατέλειψες…Θα σε θυμούνται όλοι για πάντα…

Καλό ταξίδι καπετάνιε! Καλό αντάμωμα με το φίλο σου το Μανώλη…στη γειτονιά των αγγέλων θα γράψετε μοναδικές δημιουργίες…

Θα μας συντροφεύουν για πάντα οι θύμησες από τις μοναδικές βραδιές στις συναυλίες σου που έβαζες «φωτιά» με τα τραγούδια σου, βάλσαμο πάντα στην ψυχή μας…

 

Υ.Γ. Ο απόλυτος συναυλιακός τραγουδοποιός…απόλυτα συνεπής με τις αξίες του σ΄όλη τη μουσική διαδρομή του, με ήθος…και τα δυο του σύνεργα, το τζιν και το κόκκινο φουλάρι, ο «ινδιάνος» της μουσικής μας…
 

Παιδιά, τα πιο φωτεινά αστέρια!

Να ‘μαι πάλι εδώ! Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση και από την τελευταία μου περιήγηση στα αγαπημένα μου blogo-σπιτάκια! Όχι, δεν εγκατέλειψα τη μαγεία του blogging, απλά ο αμείλικτος χρόνος μου άφηνε περιθώριο να «βλέπω» μόνο τα e-mail μου κι αυτό όχι σε καθημερινή βάση…

Μαθήματα, επιμορφώσεις, προσεχώς πανελλαδικές εξετάσεις, δεν παίρνω ανάσα! Οι τελευταίοι δύο μήνες «τρέχανε» ιλιγγιωδώς κι εγώ «τρελή και αλλοπαρμένη» να τα προλάβω όλα, δείχνοντας συνέπεια σε όλα…

Σήμερα όμως έκανα διάλειμμα «μαγικό» και θέλω να μοιραστώ μαζί σας συναισθήματα έντονα και μοναδικά που η επήρειά τους καλά κρατεί και τούτη την ώρα που τα γράμματα «χορεύουν» στην οθόνη του υπολογιστή μου!

Το πρωί, στα πλαίσια μιας επιμορφωτικής συνάντησης εκπαιδευτικών, είχα τη χαρά να απολαύσω μια συγκλονιστική ταινία, δικαίως πολυβραβευμένη. Ο τίτλος της «Σαν αστέρια στη γη» με κεντρικό θέμα τη δυσλεξία και πως τη βιώνει ένα οχτάχρονο αγόρι (το βλέμμα του παιδιού σε καθηλώνει…) και όλος ο μικρόκοσμός του, γονείς, εκπαιδευτικοί, φίλοι. Όσοι δεν έχετε δει την ταινία, αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με, να τη δείτε, ιδίως αν είστε γονείς, και σίγουρα θα αλλάξει η οπτική σας για τους μικρούς «ήρωες» των σχολείων.

Στο φινάλε της ταινίας όλοι όσοι παραμείναμε ως το τέλος χειροκροτούσαμε για ώρα. Φορτίστηκα συγκινησιακά τόσο πολύ που τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι…

Αντιγράφω την περίληψη της υπόθεσης: «Ο Ishaan Awasthi είναι ένας 8χρονος μαθητής, ο κόσμος του είναι γεμάτος στοιχεία, που κανένας άλλος δεν μοιάζει να εκτιμά: χρώματα, ψάρια, σκυλιά, πολύ απλά δεν είναι σημαντικά στοιχεία σε έναν κόσμο ενηλίκων, αλλά για κείνον είναι πιο ενδιαφέροντα από τις σχολικές εργασίες, τους βαθμούς και την τακτικότητα. Ο Ishaan δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μέσα στην τάξη.

Όταν πια μπλέκει περισσότερο από ότι μπορούν να αντέξουν οι γονείς του, τον στέλνουν εσώκλειστο σε ένα ιδιωτικό σχολείο, έτσι ώστε να συμμορφωθεί. Τα πράγματα δεν διαφέρουν πολύ, από ότι στο παλιό του σχολείο, και επιπλέον ο Ishaan βιώνει και την τραυματική εμπειρία του αποχωρισμού του από την οικογένεια.

Μια μέρα, έρχεται στο σχολείο ένας νέος δάσκαλος, που γεμίζει τον μαθητή με αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Σπάζει όλους τους κανόνες του πως πρέπει να γίνεται η διδασκαλία, ζητώντας τους να ονειρευτούν, να σκεφτούν και να φανταστούν. Όλα τα παιδιά ανταποκρίνονται εκτός από τον Ishaan. Ο δάσκαλος αμέσως ανακαλύπτει ότι ο Ishaan δεν είναι χαρούμενος και προσπαθεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Μετά από πολύ προσπάθεια και επιμονή, τελικά βοηθά τον Ishaan να ανακαλύψει τα ταλέντα του και τον εαυτό του.

Μια συγκλονιστική ταινία που δείχνει όλη τη μυστική ζωή του δυσλεκτικού παιδιού. Θίγει θέματα που αφορούν την οικογένεια, την κοινωνία, το σχολείο, τους φίλους.»

Το κάθε ένα παιδί είναι διαφορετικό (αστέρι φωτεινό), είτε αντιμετωπίζει κάποιου είδους μαθησιακή δυσκολία είτε όχι. Το μόνο που χρειάζεται είναι φροντίδα και αγάπη για να εκφραστεί και να αναδείξει τα ταλέντα του. Αγάπη όχι με την έννοια της προβολής του εαυτού μας πάνω του και των ανεκπλήρωτων ονείρων μας, αλλά αγάπη που εμπεριέχει κατανόηση για το ίδιο το παιδί και της μοναδικότητάς του.

Πέρυσι ένας μαθητής μου με δυσλεξία διέπρεψε στις πανελλαδικές εξετάσεις και με γέμισε με απέραντη χαρά. Το μάθημα μαζί του ήταν απόλαυση και στην ουσία αλληλοδιδαχτήκαμε. Από την πρώτη μέρα του εμφύσησα πίστη στις ικανότητές του και σε αρμονική συνεργασία με τους παραδειγματικούς γονείς του αποδέχτηκε τη δυσλεξία όχι σαν πρόβλημα παρά ως ιδιαιτερότητα μαθησιακής μορφής.  Έτσι πορευτήκαμε ως τα τέλη Μαΐου και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά. Η χαρά του όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα δεν περιγράφεται, από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρύσει. Τώρα φοιτά στη σχολή της επιλογής του και το ταξίδι στο όνειρο συνεχίζεται…!

Ευχαριστώ παιδιά!

 

Όταν τα παιδιά «ζωγραφίζουν» την αγάπη τους οι μεγάλοι τουλάχιστον συγκινούνται… Με αφορμή λοιπόν το πιο «χρωματιστό», ειλικρινές και αυθόρμητο «ευχαριστώ» που έχω εισπράξει ποτέ από τους μικρούς μου φίλους (βλέπε σχετική ζωγραφιά), ανοίγω το θέμα περί αγάπης, προσφοράς και ηθικής ικανοποίησης στον εργασιακό μας χώρο.

Πώς δηλαδή προσδιορίζεται η έννοια του κέρδους στη δουλειά μας; Σαφώς χρηματικά αλλά πρωτίστως, εκτιμώ, ηθικά. Μέσω των χρημάτων ικανοποιείται μέρος των βασικών, κυρίως, βιοτικών μας αναγκών (άσχετα που είναι «ψυχρή» κινητήριος δύναμη προς εκπλήρωση και πολλών άλλων επίπλαστων), η «τροφή» όμως της ψυχής μας παρέχεται από αλλού. Από την αμφίδρομη αληθινή επικοινωνία όλων των μερών που συνδιαλέγεται και συμπράττει κανείς καθημερινά. Πόσο μάλλον στο περιβάλλον μιας εργασίας που χρειάζεται να αφιερώνει και να «καταθέτει» πολλές ώρες, κόπο και αν αντέχει…αφοσίωση.

Για να το εξειδικεύσω, το έργο του παιδαγωγού (που με τιμά να καταφέρνω να είμαι) δεν φαίνεται άμεσα. Τα αποτελέσματά του δεν είναι χειροπιαστά και αργούν πολύ να γίνουν ορατά και πολύ περισσότερο να αναγνωριστούν. Ίσως γι’ αυτό και ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι τόσο παρεξηγημένος στις μέρες μας (συνήθως μετά τα θετικά αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων ακούγεται κανένα «μπράβο»...).

Αντίδοτο βέβαια υπάρχει και μία είναι η «μυστική» συνταγή που αποφέρει κέρδη πολλαπλά. Όποιος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει και το μεράκι περισσεύει, γεύεται καθημερινά μικρές χαρές από τη «μαγική» επαφή με τα παιδιά, που σίγουρα αποτελούν τους πιο δύσκολους και αληθινούς κριτές. Τα παιδιά που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις και σου προσφέρουν αβίαστα το χαμόγελο και δεν προσπαθούν να κρύψουν τα χαμογελαστά τους μάτια!

Σε αυτά τα παιδιά λοιπόν αφιερώνω τη συγκεκριμένη ανάρτηση και το δικό μου μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με τη δική τους πολύτιμη βοήθεια νιώθω να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος άνθρωπος (στόχος ζωής!). Ο σχολικός «στίβος», πιστέψτε με, είναι το πιο σπουδαίο άθλημα με πολλές «αντοπάριστες» διακρίσεις!

 

Υ.Γ. Παραθέτω κι άλλα όμορφα δημιουργήματα των παιδιών με το πρόγραμμα της Ζωγραφικής.

 

 

 

Καλό μήνα … κάντε μια ευχή!!!

Το πρωί ξύπνησα με μελαγχολική διάθεση…μάλλον με άγγιξε η «μελαγχολία του χειμώνα» (ειδική μορφή κατάθλιψης-επίσημος επιστημονικός όρος). Οφείλεται πιθανών στη συσσωρευμένη κούραση (κυρίως ψυχική) των τελευταίων ημερών και ίσως στα πολλά συνεχή χαμόγελα που «πόνεσαν» το πρόσωπο και η όψη γύρευε την ηρεμία της, οι μυς δε χώραγαν άλλη σύσπαση! 

Από την άλλη ο κόσμος εξακολουθεί να  «φλέγεται» (αραβικός και μη) και ο χειμώνας έχει «πέσει» καιρό τώρα παντού, κάτι που με κάνει να νιώθω τόσο αδύναμη και ανήμπορη να αντιδράσω και πιο πολύ να δράσω…

Μόλις όμως αντίκρισα τους μικρούς μου φίλους (τα μαθητούδια μου!) η μελαγχολία πέταξε μακριά και το χαμόγελο επέστρεψε στην αγαπημένη του θέση! Είναι απίστευτη η χαρά που μπορεί να σου δώσει ένα μικρό παιδί χωρίς να κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Έτσι απλά, επί τη εμφανίσει!

Το χιόνι σιγά σιγά θα λιώσει στα χάδια του ήλιου…

 

Ταυτόχρονα πρόβαλλε και ο ήλιος, φωτίστηκε ο κόσμος και περισσότερο η ψυχή μου! Κι έτσι συνειρμικά με αυτή την καιρική και ψυχική αλλαγή συνειδητοποίησα την αλλαγή του μήνα!

Κλείνω λοιπόν μινιμαλιστικά την πρώτη ανάρτηση του Φεβρουαρίου με πολλές θερμές ευχές για καλό μήνα σε όλους!  Με μυαλό διαυγές και ψυχή αληθινή για αντοχή σε ό,τι μας πληγώνει … και δράσεις ειρηνικές!

Φεβρουάριος με ζωγραφιές από το ημερολόγιο των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Αρχαίας Κορίνθου

Επειδή: "Τα παιδιά αγαπούν το φυσικό περιβάλλον, θέλουν έναν ήλιο που να γελάει, ένα φεγγάρι που δεν κλαίει και τα αστέρια να μη δακρύζουν, αλλά να λαμπυρίζουν, θέλουν φως, πολύ φως, καθαρό ουρανό, ένα περιβάλλον χωρίς ρύπανση, να αναπνέουν ελεύθερα, έτσι όπως εκφράζονται στις ζωγραφιές τους, με χρώματα, αισθήματα και αγάπη για τον κόσμο, που μας περιβάλλει, που μας αγκαλιάζει, που μας δίνει ζωή: Τον Πλανήτη, τη Γη μας"