Ευχαριστώ παιδιά!

 

Όταν τα παιδιά «ζωγραφίζουν» την αγάπη τους οι μεγάλοι τουλάχιστον συγκινούνται… Με αφορμή λοιπόν το πιο «χρωματιστό», ειλικρινές και αυθόρμητο «ευχαριστώ» που έχω εισπράξει ποτέ από τους μικρούς μου φίλους (βλέπε σχετική ζωγραφιά), ανοίγω το θέμα περί αγάπης, προσφοράς και ηθικής ικανοποίησης στον εργασιακό μας χώρο.

Πώς δηλαδή προσδιορίζεται η έννοια του κέρδους στη δουλειά μας; Σαφώς χρηματικά αλλά πρωτίστως, εκτιμώ, ηθικά. Μέσω των χρημάτων ικανοποιείται μέρος των βασικών, κυρίως, βιοτικών μας αναγκών (άσχετα που είναι «ψυχρή» κινητήριος δύναμη προς εκπλήρωση και πολλών άλλων επίπλαστων), η «τροφή» όμως της ψυχής μας παρέχεται από αλλού. Από την αμφίδρομη αληθινή επικοινωνία όλων των μερών που συνδιαλέγεται και συμπράττει κανείς καθημερινά. Πόσο μάλλον στο περιβάλλον μιας εργασίας που χρειάζεται να αφιερώνει και να «καταθέτει» πολλές ώρες, κόπο και αν αντέχει…αφοσίωση.

Για να το εξειδικεύσω, το έργο του παιδαγωγού (που με τιμά να καταφέρνω να είμαι) δεν φαίνεται άμεσα. Τα αποτελέσματά του δεν είναι χειροπιαστά και αργούν πολύ να γίνουν ορατά και πολύ περισσότερο να αναγνωριστούν. Ίσως γι’ αυτό και ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι τόσο παρεξηγημένος στις μέρες μας (συνήθως μετά τα θετικά αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων ακούγεται κανένα «μπράβο»...).

Αντίδοτο βέβαια υπάρχει και μία είναι η «μυστική» συνταγή που αποφέρει κέρδη πολλαπλά. Όποιος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει και το μεράκι περισσεύει, γεύεται καθημερινά μικρές χαρές από τη «μαγική» επαφή με τα παιδιά, που σίγουρα αποτελούν τους πιο δύσκολους και αληθινούς κριτές. Τα παιδιά που δεν έχουν δεύτερες σκέψεις και σου προσφέρουν αβίαστα το χαμόγελο και δεν προσπαθούν να κρύψουν τα χαμογελαστά τους μάτια!

Σε αυτά τα παιδιά λοιπόν αφιερώνω τη συγκεκριμένη ανάρτηση και το δικό μου μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που με τη δική τους πολύτιμη βοήθεια νιώθω να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος άνθρωπος (στόχος ζωής!). Ο σχολικός «στίβος», πιστέψτε με, είναι το πιο σπουδαίο άθλημα με πολλές «αντοπάριστες» διακρίσεις!

 

Υ.Γ. Παραθέτω κι άλλα όμορφα δημιουργήματα των παιδιών με το πρόγραμμα της Ζωγραφικής.

 

 

 

Καλό μήνα … κάντε μια ευχή!!!

Το πρωί ξύπνησα με μελαγχολική διάθεση…μάλλον με άγγιξε η «μελαγχολία του χειμώνα» (ειδική μορφή κατάθλιψης-επίσημος επιστημονικός όρος). Οφείλεται πιθανών στη συσσωρευμένη κούραση (κυρίως ψυχική) των τελευταίων ημερών και ίσως στα πολλά συνεχή χαμόγελα που «πόνεσαν» το πρόσωπο και η όψη γύρευε την ηρεμία της, οι μυς δε χώραγαν άλλη σύσπαση! 

Από την άλλη ο κόσμος εξακολουθεί να  «φλέγεται» (αραβικός και μη) και ο χειμώνας έχει «πέσει» καιρό τώρα παντού, κάτι που με κάνει να νιώθω τόσο αδύναμη και ανήμπορη να αντιδράσω και πιο πολύ να δράσω…

Μόλις όμως αντίκρισα τους μικρούς μου φίλους (τα μαθητούδια μου!) η μελαγχολία πέταξε μακριά και το χαμόγελο επέστρεψε στην αγαπημένη του θέση! Είναι απίστευτη η χαρά που μπορεί να σου δώσει ένα μικρό παιδί χωρίς να κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Έτσι απλά, επί τη εμφανίσει!

Το χιόνι σιγά σιγά θα λιώσει στα χάδια του ήλιου…

 

Ταυτόχρονα πρόβαλλε και ο ήλιος, φωτίστηκε ο κόσμος και περισσότερο η ψυχή μου! Κι έτσι συνειρμικά με αυτή την καιρική και ψυχική αλλαγή συνειδητοποίησα την αλλαγή του μήνα!

Κλείνω λοιπόν μινιμαλιστικά την πρώτη ανάρτηση του Φεβρουαρίου με πολλές θερμές ευχές για καλό μήνα σε όλους!  Με μυαλό διαυγές και ψυχή αληθινή για αντοχή σε ό,τι μας πληγώνει … και δράσεις ειρηνικές!

Φεβρουάριος με ζωγραφιές από το ημερολόγιο των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Αρχαίας Κορίνθου

Επειδή: "Τα παιδιά αγαπούν το φυσικό περιβάλλον, θέλουν έναν ήλιο που να γελάει, ένα φεγγάρι που δεν κλαίει και τα αστέρια να μη δακρύζουν, αλλά να λαμπυρίζουν, θέλουν φως, πολύ φως, καθαρό ουρανό, ένα περιβάλλον χωρίς ρύπανση, να αναπνέουν ελεύθερα, έτσι όπως εκφράζονται στις ζωγραφιές τους, με χρώματα, αισθήματα και αγάπη για τον κόσμο, που μας περιβάλλει, που μας αγκαλιάζει, που μας δίνει ζωή: Τον Πλανήτη, τη Γη μας"