Το πράσινο μίλι … ξανά

Εδώ και δύο ώρες έχει τελειώσει η προβολή της ταινίας και ακόμη να φύγει ο πόνος… Ξαναείδα απόψε την ταινία και ένιωσα την ίδια συγκίνηση, με καθήλωσε για άλλη μια φορά.

Καλό σημάδι αυτό, σκέφτηκα. Παρόλη την τηλεοπτική υπερέκθεση σε σκηνές βίας, ένιωσα ότι έχω προφυλαχθεί από την αναισθησία και τον παραλογισμό των ΜΜΕ με την αποχαύνωση που προσφέρουν απλόχερα. Ίσως επειδή έχω αντικαταστήσει σε μεγάλο μέρος την τηλεόραση με τα βιβλία. Παρακολουθώ μόνο ντοκιμαντέρ, παραμύθια (για μικρά και μεγάλα παιδιά!) και ταινίες σαν την αποψινή που έκανε το μυαλό και την ψυχή μου να πάρουν φωτιά!

Αν και είμαι αρνητικά προκατειλημμένη με τις μεταφορές βιβλίων στη μικρή και μεγάλη οθόνη, «Το πράσινο μίλι» του Φρανκ Ντάραμποντ αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Πρόκειται για αληθινό αριστούργημα με καταπληκτική πλοκή και εξαιρετικούς χαρακτήρες με «εσωτερικές» ερμηνείες (συγκλονιστικός ο Μάικλ Κλάρα Ντουνκαν και ο Τομ Χανκς). Το θέμα δε που πραγματεύεται είναι ένας συνεχής προβληματισμός στις ανθρώπινες αξίες που δεν σε εγκαταλείπει μετά το πέρας της προβολής. Ιδού η απόδειξη: η ώρα που αναρτώ το κείμενο!

 

 

Όσον αφορά το θέμα της θανατικής ποινής, είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου προβάλλεται η βαναυσότητα της ποινής αυτής και απέναντί της μια εφησυχασμένη, ηθικά ανώτερη κοινωνία που παρακολουθεί με ευγενή προσήλωση το θέαμα…

Περιττό να συμπληρώσω ότι η θανατική ποινή αποτελεί την πιο ακραία παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή ό,τι και αν έχει διαπράξει κανείς. Δεν μπορώ να διανοηθώ τίποτα χειρότερο από την προγραμματισμένη αφαίρεση ζωής. Όλοι «χρωστάμε» να δώσουμε τον θάνατό μας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει να «πληρώσουμε» οι ίδιοι το χρέος μας αυτό.

Κλείνοντας, νοιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι είναι αναμφίβολα μία από τις δύο ταινίες που μου προκαλούν αληθινό πόνο όταν τις βλέπω. Η άλλη είναι το λυρικό αριστούργημα του Φον Τρίερ «Δαμάζοντας τα κύματα».

«Δεν μπορείς να κρυφτείς από αυτά που έχεις μέσα σου…»    

Να φύγουνε … να πάνε που;;;

«Τα σύνορα είναι πληγές πάνω στο σώμα του πλανήτη»

(Άγνωστος Blogger) 

• Αφιερωμένο σε όλους τους ανευθυνο-υπεύθυνους  (εξαιρετικά σε α-Κυβέρνηση & Μέσα Μαζικής χειραγώγησης)

Οι μετανάστες (της Νομικής και μετά όλοι οι άλλοι), τα σκουπίδια, οι συμβασιούχοι, οι άνεργοι (προσεχώς και οι ενεργοί…), τα αδέσποτα, οι ναρκομανείς (τυχαία η σειρά) και λοιπές «δημοκρατικές αναξιοπαθούσες» δυνάμεις στέλνονται αδιακρίτως στον αγύριστο• χθες, σήμερα και δυστυχώς και στο απώτερο … μέλλον.

Κρύβονται χαρωποί πίσω από το δάχτυλό τους και λένε ότι συζητάνε τα προβλήματα μόνο όταν προκύπτουν. Η πρόληψη είναι άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιό τους, ενώ με τη λέξη αφορισμός ξεκινάει το γράμμα Α.  

Προκύπτει οποιοδήποτε θέμα στο Πανεπιστήμιο; «Να καταργηθεί αμέσως το άσυλο» η απάντησή τους. Για τα σκουπίδια: «Δίπλα μας να μην είναι και πρόστιμα να μην πληρώνουμε στα αφεντικά μας». Για τους συμβασιούχους: «Ποιους, αυτούς τους κοπρίτες που μαζί τους τα φάγαμε; Να πάνε σπίτι τους και στις επόμενες εκλογές τα λέμε!». Για τους άνεργους: «Δεν πειράζει, να ΄ναι καλά οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, νούμερα είναι που ανεβοκατεβαίνουν». Για τα αδέσποτα: «Καλά, για ζώα θα μιλάμε;». Για τους ναρκομανείς, τους «επί της γης κολαζόμενους»: «Αυτούς που να τους στείλουμε, στα ανύπαρκτα κέντρα αποτοξίνωσης; Καλύτερα στις φυλακές!»

Να προσθέσω σ΄αυτό το σημείο το χθεσινό εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο, ερώτημα-απορία του Μητσοτάκη (του αιωνόβιου): «Πεινάς εσύ σήμερα;». Εννοείται χωρίς σχόλια…

Τα άλυτα και ανέγγιχτα προβλήματα είναι πολλά, μακρύς ο κατάλογος και η υποκρισία περισσεύει… Έχω πάψει να πιστεύω σε σωτήρες, πιστεύω στον εαυτό μου και ειδικά στις μέρες μας, μέρες πολλαπλής κρίσης στη χώρα μας, έχω πίστη στο Διεθνές Συναισθηματικό Ταμείο (όπως λέει και η Λουκία Ρικάκη). Κατά μόνας ή καλύτερα κατά ομάδες μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Έτσι απλά…

 

 *******************************************************

  "Εδώ στην ξένη χώρα": Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Λάκης Χαλκιάς

Τα μάτια των γονιών

Καλή και δημιουργική εβδομάδα σε όλους! Μάλιστα είναι η πρώτη για το blogo-σπιτάκι μου, «νεογέννητο» ακόμη! Το πρώτο υγιές κλάμα ακούστηκε και αν και ήρθε στη ζωή σε έναν κόσμο χρεοκοπημένο κυρίως αξιακά, ευελπιστώ να είναι γερό, τυχερό και ευτυχισμένο! Ευχές που δίνουν οι γονείς στα μονάκριβα αγγελούδια τους που φέρνουν στη ζωή. Προσωπικά δεν έχω γίνει ακόμα μάνα (εύχομαι να γίνω προσεχώς!), έχω την τιμή όμως να είμαι εδώ και λίγο καιρό πνευματική μανούλα, και σας διαβεβαιώ ότι αξιωθήκαμε να έχουμε με τον σύντροφό μου το πιο γλυκό, το πιο όμορφο και το πιο καλό βαπτιστήρι του κόσμου! Έτσι βλέπουν τα μάτια των γονιών σε κάθε γωνιά της γης, τα παιδιά τους είναι μοναδικά…

Οι σκέψεις αυτές περί πατρότητας γεννήθηκαν και ενισχύθηκαν με αφορμή ενός άθλιου ρεπορτάζ του χθεσινού Βήματος της Κυριακής, όπου δημοσίευσε τις καταθέσεις των γονιών των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Καίριο σχολιασμό κάνει μοναδικά στο blog του ο «Πιτσιρίκος» («Με οικογένεια» ο τίτλος του κειμένου). Αναδημοσιοποιώ παρακάτω ένα απόσπασμα:

«…Ζούμε σε μια χώρα, όπου τουλάχιστον μερικά πράγματα τα σεβόμαστε ακόμα. Στην Ελλάδα, μπορεί να βγει η μητέρα ενός μανιακού δολοφόνου –ο οποίος έχει φάει 50 άτομα- και να πει «το παιδί μου είναι καλό παιδί – δεν φταίει». Κανείς δεν θα της πει τίποτα. Θα σκεφτούμε «μάνα του είναι και στηρίζει το παιδί της». Και θα σωπάσουμε.

Το γεγονός ότι η χώρα χρεοκόπησε δεν σημαίνει πως θα αποκτηνωθούμε. Δεν σημαίνει πως θα διαλυθούν οι οικογένειες – ούτε πως οι γονείς θα αρχίσουν να καρφώνουν τα παιδιά τους στην Αστυνομία. Οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους χωρίς όρους και τα στηρίζουν πάντα – είναι οι μόνοι που το κάνουν αυτό και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει…»

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι κάτι που πιστεύω ακράδαντα χρόνια τώρα. Όλα τα παιδιά είναι εκ φύσεως καλά, η φύση και το περιβάλλον που καλούνται να ζήσουν είναι σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς απάνθρωπο.

Γι’ αυτό γονείς όλων των ειδών, τα παιδιά και τα μάτια μας! Μόνο αγάπη, αγάπη, αγάπη…και προσοχή, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται.

Β.

Ο μικρός πρίγκιπας (μέρος 7 τέλος)

Ο μικρός πρίγκιπας (μέρος 6)

Ο μικρός πρίγκιπας (μερος 5)

Ο μικρός πρίγκιπας (μέρος 4)

Ο μικρός πρίγκιπας (μερος 3)

Ο μικρός πρίγκιπας (μερος 2)

Ο μικρός πρίγκιπας (μέρος 1)

Ο μικρός πρίγκιπας της ψυχής μου

Στη ζωή μου πορεύομαι λιγάκι σαν το μικρό πρίγκιπα-κι ας μην ξέρω ούτε το όνομα του- πολλοί παραξενεύονται, άλλοι πάλι γοητεύονται. Δε δίνω σημασία στους αριθμούς, αλλά στην ουσία.
Σίγουρα όλοι κρύβουν κάποια στοιχεία του μικρού πρίγκιπα στον χαρακτήρα τους, απλώς δεν το γνωρίζουν.
Φράσεις από το υπέροχο αυτό βιβλίο του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ που έμελλαν να γίνουν φιλοσοφία της ζωής μου….
«...Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της...»

«...Γνωρίζουμε μονάχα τα πράματα που εξημερώνουμε...»

«...Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...»

Καλωσόρισμα!

Καλωσήρθατε στο νέο μου ιντερνετικό «σπιτάκι»! Ήθελα από καιρό να το «χτίσω», καθώς λατρεύω το γράψιμο, το διάβασμα, την επικοινωνία με καλούς φίλους, και λόγω επαγγελματικής «διαστροφής»! Δεν νοείται, υποτίθεται, επιστήμονας Πληροφορικής να μη διαθέτω τουλάχιστον ένα διαδικτυακό στέκι!

Δεν έψαξα να βρω το καλύτερο εργαλείο, το καλύτερο περιβάλλον που να πληροί όλες τις παραμέτρους σταθερότητας (δεν συμπαθώ τα περίπλοκα όσον αφορά τη δουλειά μου) και με τρία απλά βήματα τσουπ στήθηκε το «σπιτάκι»! Το όνομα αυτού «inter-notes», δηλαδή νότες ιντερνετικές (άκρως μελωδικό)! Σημείο αναφοράς της αντίστοιχης σελίδας που διατηρούσα πριν κάποια χρόνια σε τοπική εφημερίδα της Καρδίτσας.

 Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν, να μοιραζόμαστε καθημερινές στιγμές τρέλας, φαντασίας, δημιουργίας, ρουτίνας κλπ.! 

**************************************************

Υ.Γ: Και το όνομα αυτής Βάσω, Βασιλική, Βασούλα, διαλέγετε και παίρνετε! Τα υπόλοιπα εν καιρώ…!

Υ.Γ1: Ξεκινώ με ένα τραγούδι αφιερωμένο στον υπέροχο σύντροφό μου, πηγή των ρομαντικών εμπνεύσεών μου και όχι μόνο!