Εδώ και δύο ώρες έχει τελειώσει η προβολή της ταινίας και ακόμη να φύγει ο πόνος… Ξαναείδα απόψε την ταινία και ένιωσα την ίδια συγκίνηση, με καθήλωσε για άλλη μια φορά.
Καλό σημάδι αυτό, σκέφτηκα. Παρόλη την τηλεοπτική υπερέκθεση σε σκηνές βίας, ένιωσα ότι έχω προφυλαχθεί από την αναισθησία και τον παραλογισμό των ΜΜΕ με την αποχαύνωση που προσφέρουν απλόχερα. Ίσως επειδή έχω αντικαταστήσει σε μεγάλο μέρος την τηλεόραση με τα βιβλία. Παρακολουθώ μόνο ντοκιμαντέρ, παραμύθια (για μικρά και μεγάλα παιδιά!) και ταινίες σαν την αποψινή που έκανε το μυαλό και την ψυχή μου να πάρουν φωτιά!
Αν και είμαι αρνητικά προκατειλημμένη με τις μεταφορές βιβλίων στη μικρή και μεγάλη οθόνη, «Το πράσινο μίλι» του Φρανκ Ντάραμποντ αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Πρόκειται για αληθινό αριστούργημα με καταπληκτική πλοκή και εξαιρετικούς χαρακτήρες με «εσωτερικές» ερμηνείες (συγκλονιστικός ο Μάικλ Κλάρα Ντουνκαν και ο Τομ Χανκς). Το θέμα δε που πραγματεύεται είναι ένας συνεχής προβληματισμός στις ανθρώπινες αξίες που δεν σε εγκαταλείπει μετά το πέρας της προβολής. Ιδού η απόδειξη: η ώρα που αναρτώ το κείμενο!
Όσον αφορά το θέμα της θανατικής ποινής, είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου προβάλλεται η βαναυσότητα της ποινής αυτής και απέναντί της μια εφησυχασμένη, ηθικά ανώτερη κοινωνία που παρακολουθεί με ευγενή προσήλωση το θέαμα…
Περιττό να συμπληρώσω ότι η θανατική ποινή αποτελεί την πιο ακραία παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή ό,τι και αν έχει διαπράξει κανείς. Δεν μπορώ να διανοηθώ τίποτα χειρότερο από την προγραμματισμένη αφαίρεση ζωής. Όλοι «χρωστάμε» να δώσουμε τον θάνατό μας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει να «πληρώσουμε» οι ίδιοι το χρέος μας αυτό.
Κλείνοντας, νοιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι είναι αναμφίβολα μία από τις δύο ταινίες που μου προκαλούν αληθινό πόνο όταν τις βλέπω. Η άλλη είναι το λυρικό αριστούργημα του Φον Τρίερ «Δαμάζοντας τα κύματα».
«Δεν μπορείς να κρυφτείς από αυτά που έχεις μέσα σου…»