Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Το πράσινο μίλι … ξανά




Εδώ και δύο ώρες έχει τελειώσει η προβολή της ταινίας και ακόμη να φύγει ο πόνος… Ξαναείδα απόψε την ταινία και ένιωσα την ίδια συγκίνηση, με καθήλωσε για άλλη μια φορά.

Καλό σημάδι αυτό, σκέφτηκα. Παρόλη την τηλεοπτική υπερέκθεση σε σκηνές βίας, ένιωσα ότι έχω προφυλαχθεί από την αναισθησία και τον παραλογισμό των ΜΜΕ με την αποχαύνωση που προσφέρουν απλόχερα. Ίσως επειδή έχω αντικαταστήσει σε μεγάλο μέρος την τηλεόραση με τα βιβλία. Παρακολουθώ μόνο ντοκιμαντέρ, παραμύθια (για μικρά και μεγάλα παιδιά!) και ταινίες σαν την αποψινή που έκανε το μυαλό και την ψυχή μου να πάρουν φωτιά!

Αν και είμαι αρνητικά προκατειλημμένη με τις μεταφορές βιβλίων στη μικρή και μεγάλη οθόνη, «Το πράσινο μίλι» του Φρανκ Ντάραμποντ αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Πρόκειται για αληθινό αριστούργημα με καταπληκτική πλοκή και εξαιρετικούς χαρακτήρες με «εσωτερικές» ερμηνείες (συγκλονιστικός ο Μάικλ Κλάρα Ντουνκαν και ο Τομ Χανκς). Το θέμα δε που πραγματεύεται είναι ένας συνεχής προβληματισμός στις ανθρώπινες αξίες που δεν σε εγκαταλείπει μετά το πέρας της προβολής. Ιδού η απόδειξη: η ώρα που αναρτώ το κείμενο!

 

 

Όσον αφορά το θέμα της θανατικής ποινής, είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου προβάλλεται η βαναυσότητα της ποινής αυτής και απέναντί της μια εφησυχασμένη, ηθικά ανώτερη κοινωνία που παρακολουθεί με ευγενή προσήλωση το θέαμα…

Περιττό να συμπληρώσω ότι η θανατική ποινή αποτελεί την πιο ακραία παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή ό,τι και αν έχει διαπράξει κανείς. Δεν μπορώ να διανοηθώ τίποτα χειρότερο από την προγραμματισμένη αφαίρεση ζωής. Όλοι «χρωστάμε» να δώσουμε τον θάνατό μας, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει να «πληρώσουμε» οι ίδιοι το χρέος μας αυτό.

Κλείνοντας, νοιώθω την ανάγκη να τονίσω ότι είναι αναμφίβολα μία από τις δύο ταινίες που μου προκαλούν αληθινό πόνο όταν τις βλέπω. Η άλλη είναι το λυρικό αριστούργημα του Φον Τρίερ «Δαμάζοντας τα κύματα».



«Δεν μπορείς να κρυφτείς από αυτά που έχεις μέσα σου…»    

6 σχόλια:

  1. Βασιλική, καλώς σε βρήκα!

    Οι μελωδικές εσωτερικές σου νότες, έχουν ήδη αρχίσει να απλώνονται σε λέξεις και ήχους εδώ μέσα
    και αυτό είναι πολύ όμορφο.
    Το σημαντικότερο νομίζω είναι οι άνθρωποι να αρχίσουμε να ξαναεπικοινωνούμε, με όποιον τρόπο.
    Πολύ χαίρομαι λοιπόν που μπλογκοσυναντηθήκαμε!
    Φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.ΜΠΑΙΝΩ ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ ΚΑΙ ΑΦΗΝΩ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ.
    ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω και για τούτη δω, και για το "Δαμάζοντας τα κύματα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @φτερό στον άνεμο...
    Κι όταν μάλιστα σε «χαϊδεύουν» τόσο απαλά, όπως εσύ, η επικοινωνία είναι μαγική!
    Καλώς ήρθες στο μπλογκοσπιτάκι μου και αναμένω με χαρά τις κουβεντούλες μας, «αέρινες» στα μπλογκοσύννεφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
    Καλώς τον! Δεν ξέρω αν είσαι σκρουτζάκος στα λεφτά, αλλά διαισθάνομαι (και απ΄τη μικρή εξερεύνηση στον πολύ όμορφο διαδικτυακό σου χώρο) ότι δεν είσαι καθόλου τσιγκούνης στους φίλους και στη "ζεστή" επικοινωνία!
    Καλή δημιουργική χρονιά και καλό μήνα!
    Όσο για την ταινία ακόμη "παίζουν" οι σκηνές στο μυαλό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Κατερινα Μαλακατε
    Καλώς όρισες Κατερίνα! Καλό μήνα με καλές αναγνώσεις να μας ενθουσιάζουν, να μας προβληματίζουν και να τις συζητάμε παρεούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή